Planinski masivi se dijele po različitim osnovama, ali najčešća podjela je po visini i u tom slučaju možemo govoriti o niskim i visokim planinama. Gdje ide granica između ove dvije kategorije, nije opšte-prihvaćeno, ponekad se to svodi na subjektivan stav, ali se poslednjih godina iskristalisala nadmorska visina od 2000 metara kao granica. U zavisnosti od visine planine koja se penje, tehničkih uslova i težine, potrebnog znanja i posjedovanja vještina kao i upotrebe opreme, podijeljene su i planinarske aktivnosti.

Visokogorstvo je vrsta planinarenja koja podrazumijeva uspone na vrhove preko 2000 metara. Visokogorstvo predstavlja ekstremnu planinarsku aktivnost na granici sa alpinizmom, ili prelazni oblik planinarenja ka alpinizmu, mada nije uvijek moguće napraviti jasno razdvajanje. Svaki odlazak u visoke planine može se nazvati visokogorstvom a učesnici ovakvih akcija visokogorcima. Da bi neki planinar sebe smatrao visokogorcem a svoj uspon visokogorskim mora se zadovoljiti niz uslova. Na strani planine uslov je da se ona ubraja u visoke (preko 2000 mnm), a na strani planinara da ima adekvatno znanje, iskustvo, kondiciju, adekvatnu opremu itd. Zahtjevnost visokogorskih uspona je velika. Klimatski uslovi na visokim planinama su nepredvidivi, često ekstremni. Takođe, stanje organizma se mijenja u zavisnosti od nadmorske visine na kojoj se planinar nalazi. Da bi se spriječile teške posledice po zdravlje, planinar visokogorac mora biti dobro psihofizički pripremljen. Što je planina viša, pripreme moraju biti zahtjevnije. Visokogorski usponi moraju biti dobro pripremljeni kako bi se predvidjelo što više  okolnosti koje se mogu pojaviti tokom realizacije uspona, mada visokogorac mora biti spreman na nepredviđene okolnosti. Priprema visokogorskog uspona podrazumijeva: prikupljanje informacija o planini, stazi i vrhu, određivanje vođe uspona, pribavljanje adekvatne opreme, utvrđivanje psihofizičke spreme penjača itd. Vrhovi, posebno u zimskim uslovima, na visokim planinama su tehnički zahtjevni, često opasni i zahtijevaju poznavanje raznih alpinističkih i drugih tehnika kretanja, osiguravanja i bivakovanja, posjedovanje i znajne korištenja raznih vrsta opreme. Zbog toga je za visokogorske uspone potrebno da planinar prođe određene škole i kurseve na kojima će steći različita znanja: kretanje u stijeni i ledniku, planinski masivi i konfiguracija terena, meteorlogija i procjena vremenskih prilika, orjentacija i korišćenje tehnički pomagala, opasnosti u planini i na visini, visinska bolest, prva pomoć i spašavanje, itd.

U visokogorstvu, zavisno od visine planine, postoje dva načina penjanja: klasični alpski i ekspedicijski. Alpski stil znači da se na vrh penje u jednom danu, direktno iz baze (šatora ili doma), dok ekspedicijski način penjanja podrazumijeva stizanje do vrha iz više etapa sa postavljanjem jednog baznog i više visinskih kampova. Ekspedicijski način penjanja podrazumijeva mnogo dužu i bolju aklimatizaciju jer se obično radi o veoma visokim vrhovima. Za ekspedicije je takođe bitno i veliko sikustvo članova, a prije svih vođe ekspedicije.

Visokogorstvo kao planinarska disciplina nije posebno razvijano u Crnoj Gori. Ovaj vid planinarenja nije izdvajan i posebno tretiran kod naših klubova. Prvi put se to desilo u PSK “Komovi” iz Podgorice formiranjem različitih planinarskih timova, što se pokazalo kao veoma dobar potez jer je rezultirao najvećim dometima ovog kluba u svojoj tridesetogodišnjoj istoriji. Međutim, naš Klub je prvi u Crnoj Gori koji po svom imenu, programu, ciljevima, misiji i viziji razvija visokogorstvo i alpinizam kao primarne planinarske discipline. U okruženju i šire, praksa organizovanja ovakvih klubova je pokazala punu opravdanost, a tako je i kod nas, obzirom da su članovi našeg Kluba jedni od najuspješnijih crnogorskih planinara i lideri u organizovanju ekspedicija na visoke planine i prenošenju znanja i iskustva drugim planinarima i klubovima, ujedno stalno se usavršavajući u ekstremnim vidovima planinarenja.